Aan al het moois komt een eind

Holadiejee allemaal,

Er staat weer een verhaaltje klaar voor de luisterende oren van het avontuur van Roy Willard. Excuses voor het niet op tijd verschijnen van deze oplage maar in tegendeel tot de eerste week ben ik de afgelopen week wel druk geweest. Vandaar dat de derde en tweede stuurman mij er even aan hebben herinnerd dat de lezers thuis zaten te wachten op weer een blog en dat ik niet meer strikt iedere woensdag iets van mij laat horen. Waar ben ik toch zonder ze? Ik heb al voorgesteld dat ze allebei een gastrol mogen vervullen volgende blog door zelf ook een stukje te schrijven voor het thuisfront. We zullen zien wat er van gaat komen.
Maar goed de laatste week zijn we ook door gerold. Naast het drukke lak- en schuurschema wat ik had voor mijn picknicktafel hebben we de tweede carrousel afgespoeld en is de overige lading die hier van boord ging eraf gehaald. Nu was onze taak grotendeels voldaan en was het wachten op de Deep Orient om te vertrekken. Dit is het schip waar we naast hebben gelegen en de lading op over moesten laden. Dat gaf ons mooi de tijd om nog wat kleine klusjes te doen aan boord. Inmiddels zat er op de nieuwe houten onderdelen van de picknicktafel genoeg lak om een bos mee in te smeren dus vond het ik het tijd om hem in elkaar te zetten. Met de tweede stuurman als ondersteuning hebben we daar gister na de lunch een poging tot gedaan. Alleen de schroeven waren zo oud dat ze bij de het eerste contact door midden braken als luciferhoutjes. Maar andere houtschroeven waren niet aan boord en stonden op de lijst voor de volgende bestelling. Helaas kon dit feest dus niet doorgaan en zullen we wel heel knus tegen elkaar aan moeten zitten op die bank die nog wel aan dek staat.

Echter bracht dit ook voordelen. De volgende morgen zouden we namelijk het laatste stuk lading aan boord hijsen om daarna koers te zetten naar Singapore. En daar op wachtend konden we verder nog niet veel doen, eindelijk een dagje van 8 tot 17 tussen al die shifts door. Hierdoor ontstond ook het idee om toch nog even een poging te doen om een biertje en een lekkere hap te scoren ergens aan wal. We hadden ons door een van de riggers aan boord van de Deep Orient laten vertellen dat er een kleine tien minuten verderop een golfclub zat met een bar en restaurant. Dat moesten we maar eens met eigen ogen gaan bekijken. Zo gezegd zo gedaan, om half 7 stonden we voor de poort te wachten op een taxi. En zo gebruikelijk als het hier is kun je hier ook lang op wachten. Gelukkig kwam er een busje met personeel van de Deep Orient langs die naar het hotel gingen bij de golfclub. En wat een geluk dat er nog genoeg plek was voor een lift. Samen met de Australische mannen in de auto op naar de golfclub. Daar kwamen we aan in een uitgestorven bar en restaurant. Maar goed dat deed er niet toe, we konden in ieder geval een biertje krijgen en een hapje eten. Lekker om na zo een lange tijd even van boord te zijn en wat anders om je heen te zien.

Vanmorgen om zeven uur begon het feest weer aan dek. Voor het laatste stukje lading moesten we een meter of 200 vershiften langs de kade. Bepakt en bezakt met een loods en twee sleepboten moest die natuurlijk gebeuren van de lokale autoriteiten. Voor de lunch stond dit stuk lading aan boord en stonden alle sjorringen vast aan dek. Vanmiddag vertrekken we eindelijk weer richting Singapore om hier de komende dagen ten anker bunkers te ontvangen en het schip af te keggen met voedsel. Begin volgende week zal de reis verder gaan naar het altijd zonnige Australie om daar de rest van de lading te dumpen. Dit zal ook weer in 12-uurs shifts gebeuren maar dit keer zal ik in de weg gaan lopen in de nachtshift. Nou vind ik dit op zich geen ramp want deze loopt nu van 00:00 tot 12:00. Het zal dan iets koeler zijn en uiteraard geen brandende zon.

Dit was weer een week uit het leven van de leerling aan boord van het heavy lift vessel de Jumbo Javelin. Ik hoop dat u allen er weer met veel plezier naar gelezen hebt. Graag bedankt en terug naar de studio.

Groetjes Roy