Pakjesboot Fairpartner

Een heel goede middag,

Een nieuw blogje heeft even op zich laten wachten maar hier is die dan weer. De laatste dagen waren namelijk enorm druk op de drijvende pakjesboot Fairpartner. De laatste keer dat ik iets liet horen zaten we op zee en stond ik net op het punt om naar de donkere kelder van het schip te vertrekken. Daar ben ik nu inmiddels meer dan een week aan de gang. De maagdelijk witte overall die droeg bij binnekomst is inmiddels zwart. Na de eerste paar dagen namelijk alleen maar plattegrondjes gemaakt te hebben van alles, leidingen door de hele machine kamer gevolgd te hebben en kruipen overal doorheen te schuifelen heb ik ook nog echt wat uit elkaar gehaald. Maar ik hou jullie nog even in spanning want daar ben ik nog niet met me verhaal.
Toen we namelijk bijna in Australie aankwamen was het vrijdag op zaterdag nacht. De planning was dat we op precies 07:00 lokale tijd aan zouden leggen. Ik hoefde van de tweede machinist geen wekker te zetten want hij zou me wel wakker bellen. En dat is die zeker niet vergeten. Om 04:35 precies ging te de telefoon, of ik even naar de controle kamer wilden komen want ze hadden nog iemand nodig. Tja, geen keus lijkt me! Na een paar bakken koffie en wat knopjes drukken verder lagen we dan eindelijk voor de kant. Later die middag heb ik me eerste stappen gezet op de kade van Gladstone. En jawel, op me pantoffels! Dat kan niet iedereen zeggen denk ik zo. Na het avond eten en de aankomst biertjes volgde het volgende ritueel, de wal op. Want dat gebeurt er iedere keer als we aanleggen. Wij met wat gasten de plaatselijke barretjes onveilig maken dan maar. Wat een gezellige lui die Aussie, veel leuker dan die Chinezen. Zijn ten minste te verstaan, op het begin van de avond dan. Daarna lijkt het wel Chinees wat ze praten. Maar na een korte nachtrust ging natuurlijk gewoon de wekker weer om half 7 en moesten we weer aan de bak. Heerlijk zonnetje op je bol, lekker temperatuurtje en een licht briesje. Het “machine-kamer team” moest namelijk op dek helpen. Dus wij met al ons gereedschap als the A-team dat dek op wandelen en alles slopen en losmaken wat los kon. Want de lading moest er af. Ondertussen zijn we een paar dagen verder en zijn we ook wat kades verder. We zijn namelijk al een paar keer van kade veranderd want de lading moest verspreidt worden. Op het moment liggen we voor de kade die gebouwd met onze lading. Ik had vandaag het plan om even de wal op te gaan voor wat cultuur snuiven en inkopen maar dat ging dus helaas niet lukken zonder zwembandjes. De stijger lag namelijk midden op een rivier. Morgen nog een kans hoop ik want dan gaan we weer vershiften.
Maar de rest van de week ben ik met de derde machinist op stap geweest in de machine kamer. Jonge gozer waar onwees mee te lachen is, Nederlands ook nog eens. Samen hebben we verschillende filters opgetrokken, schoon gemaakt en hopelijk ook weer goed in elkaar gezet. Het ultieme schoonmaak middel hier is gasolie. De brandstof van de hulpmotor, de brandstof van de hoofdmotor is namelijk vloeibaar asfalt. Stinkt erg en blijft overal een plakken, maar met wat gasolie is alles zo schoon. Dus een tip vanuit de zeevaart, krijgt u de was weer eens niet schoon..... dat dacht ik ook!
Vandaag hebben we wat onderhoudt gepleegd aan de hoofdmotor want die had wat kuren, vandaar dat mijn witte overall zwart geworden is. Natuurlijk ben ik ondertussen ook nog bezig met school, dat is wat vader en moeder graag willen horen natuurlijk. Pap, mam, het komt helemaal goed!
Ik denk dat jullie nu weer genoeg gelezen hebben op de wc of in te tijd van de baas. Ik moet namelijk ook weer door. Groetjes allemaal en tot snel!