Ahoi, Piet Piraat!

Dag luitjes van het vaste land,

Ik zal weer eens wat later horen zo op een doordeweekse dag, zeker omdat ik in mijn vorige blog had geschreven dat we het piratengebied in gingen. Maar alles is nog helemaal hartstikke goed aan boord van de Javelin. Maar voordat we koers konden zetten naar de Golf van Aden moesten we natuurlijk nog wel ‘even’ het Suezkanaal doorkomen. Nu kan ik je ook vertellen dat ze bezig waren met het uitbreiden van een gedeelte van het kanaal. En als je iets nieuws te laten zien hebt aan de buitenwereld dan hoort daar natuurlijk een Grand Opening bij die gepland was op 6 augustus, dus het konvooi van woensdag op dondernacht werd geschrapt. Dus ook voor de Jumbo Javelin. Echter konden we op de ankerplaats wel zien hoe spectaculair de opening was met de welgetelde tien vuurpijlen die de lucht in gingen. Nou goed, volgende dag nieuwe ronde nieuwe kansen natuurlijk. Rond 20:00 werden we opgeroepen door de kanaal-autoriteiten dat we aanstalten moesten maken om naar binnen te mogen. Maar was het vandaag niet de geweldige vuurwerkshow waardoor we niet naar binnen konden dan was het wel de hoofdmotor. Op het moment dat we bakboords motor wilde starten liep er een brandstofpomp vast. Dus ook helaas vandaag geen tochtje voor de Jumbo Javelin. Iedereen begon er toch een beetje de pest in te krijgen, zeker omdat er voor vijf bemanningsleden al een ticket geboekt was terug naar huis. Die konden helaas weer worden om geboekt.

Vrijdag avond was het dan eindelijk zo ver, we hadden weer een kans om met het konvooi van 20:00 mee te mogen in het kanaal. Driemaal scheepsrecht is ditmaal goed uit de verf gekomen. Maar het Suezkanaal ga je niet zomaar 1,2,3 door. Daarvoor is nodig; twee loodsen, een extra elektricien die een speciale lamp installeert zodat aan beide kanten van het kanaal de oever te zien is, een handtekening aan boord van iemand van de kanaal-autoriteiten en roeiers. Roeiers zijn twee mannetjes die samen met hun bootje aan dek worden gehesen. In geval dat er tijdens het konvooi iets gebeurt dan gaat dat bootje weer te water en kunnen de roeiers de trossen naar de oever worden gebracht en het schip aanmeren. Maar al deze lui komen wel in een tijdsbestek van een uur aan boord, dus het was werkelijk waar een gekkenhuis op de brug en aan dek. Ik bleef samen met de kapitein op de brug. En terwijl die ouwe met de loods door het kanaal probeerde te navigeren assisteerde ik bij de rest. Het recht houden van het schip terwijl er met de kraan gewerkt word, het ontvangen en de diversen mensen op de brug en het behouden van het logboek. En natuurlijk ben je als leerling ook meteen veroordeelt als gastheer en koffiejuffrouw. Nu dacht ik mij hier goed op te hebben voorbereid door de koelkast af te keggen met frisdrank, water en de pot koffie goed vol te doen. Niemand kan mij wat maken, dacht ik.
Iedereen die aan boord komt is ongelooflijk achterbaks en asociaal, zo ook de loodsen. Nee, die mannen wilden geen frisdrank of koffie maar hadden wensen als fruit, crackers en sapjes. Daar gaat mijn hele voorbereiding maar gewapend met het boodschappenlijstje de zes trappen naar beneden, hamsteren en weer terug naar boven. Het lijkt wel topsport! Maar goed de gasten hebben zich weer lekker vol kunnen stoppen. Na een uur of twaalf varen komt het einde van het kanaal in zicht en begint de heisa opnieuw. Iedereen moet namelijk weer van boord.

Zaterdagmiddag hadden we het schip op de Rode Zee weer voor onszelf en tuffen we rustig verder naar Maleisië. Voordat we daadwerkelijk in piratengebied zijn hadden we nog een paar dagen te varen. Tijd voor nog wat regulier werk aan dek, het inspecteren van de ballasttanks. Normaal gezien is dat al best vermoeiden een groot iemand omdat tanks niet gemaakt zijn voor grote mensen. Zo ook niet voor mij en de stuurman. En met een temperatuur van 35 graden in de schaduw en tot 45 graden in de tank loop het zweet je al over de rug bij de gedachten dat je inspanning moet gaan leveren. 40 min later toen we de tank uitkwamen was ons overall compleet doorweekt van het zweet en stonden onzen laarzen vol met water. Niet omdat ze lek waren maar van al het zweet wat naar beneden drupt! Niet zo gek dat de kapitein zich later ook afvroeg of we het zwembad hadden geïnspecteerd in plaats van de tank.
Tijdens de voorbereidingen voor de Golf van Aden kwam de hoofdwerktuigkundige met een geweldig idee. Een bierkanon! Deze stond nog ergens verstopt achter in de machinekamer en was eerder gemaakt door andere machinisten. Het kanon aansluiten op perslucht van 8 bar, blikje bevroren water erin en schieten maar. Er was alleen een probleem, we hadden geen munitie. Dus onder het mom van “Drinken voor je eigen veiligheid” moest er die zaterdag goed veel gedronken worden om munitie te maken voor het bierkanon. Een vreselijke opdracht waar iedereen vreselijk tegen op keek. Maar dan heb je ook wel wat. De volgende dag moest het kanon natuurlijk getest worden. Lucht erop, bevroren blikje water erin en hendel open! De containers en het hout aan dek hadden het zwaar te voortduren. Blikjes spatten op de containers uit elkaar en gingen dwars door al het hout heen! Dat geeft je een veilig gevoel moet ik toegeven.

Vannacht zullen we van start gaan met het piratenwachtschema. Dit houdt in dat er extra mensen aanwezig zijn op de brug voor de uitkijk. Mijn normalen wacht vervalt en zal nu beginnen om 00:00, 08:00 en 16:00. Elke keer zijn dit wachten van twee uur om vervolgens afgelost te worden door de volgende groep. Inmiddels zijn er drie leden van het beveiligingsteam aan boord gekomen die ook om en om de wacht mee lopen. Bepakt en bezakt met wapens, helmen, kogelwerende vesten en ammunitie zijn die gister via een andere boot aan boord gekomen. Ik kon het natuurlijk niet laten om stiekem te vragen of ik het geweer even vast mocht houden ahaha. Helaas mochten we geen testvuur uitvoeren, hoewel het Hongaarse lid van het team mij dat graag willen had laten doen. Ik ga nu weer snel mijn bed in om nog even wat slaap te pakken voor de volgende wacht.

Tot de volgende,
Aarrgh Piet Piraat